می نویسم، پس زنده ام

گاهی آدم یه مسیری رو طی می کنه، از اتفاقات و زیبایی ها و حتی دشواری های آن لذت میبره و انتظار داره به یک منظرۀ خاص و زیبا برسه، اما در نهایت به آبشاری میرسه که باید از آن سقوط کرده و به نقطۀ اول برسد. هیچ گاه نباید خود را سرزنش کرد که حیف وقتی که صرف این سفر شد. چون حین سفر چیزهایی زیادی یاد گرفتی و لذت بردی. همین کافی است. مگر زندگی غیر از این است؟ مگر قرار است چه کار مهمی انجام دهیم؟ قرار است در نهایت به چه چیزی تبدیل شویم؟

باید سفر کرد، لذت برد، سختی کشید، سقوط کرد و به نقطۀ آغاز بازگشت.